De immigratie van de Amerikaanse pioniers uit Engeland en Ierland en de gedwongen overtocht van Afrikaanse slaven, bracht deze verschillende volkeren samen op de plantages van het zuiden. Iedereen bracht zijn eigen muziek en dansen mee. Voor de Europeanen waren dat ingewikkelde benen- en voetenbewegingen. De Afrikanen dansten op platte voeten en bewogen hun hele lichaam op het ritme van de trommels.
In het begin van de 19de eeuw is er een nieuwe grote golf van immigratie van Ieren/Britten die de honger in hun land ontvluchtten, en zij kwamen in de Amerikaanse grootsteden in dezelfde wijken terecht als de bevrijdde Afrikaanse slaven. De Ieren brachten hun kennis van klompendansen (clogs) mee en dit werd driftig gecombineerd met de Afrikaanse ritmes.
Zo ontstond uit deze mengelmoes van culturen de tapdans van de straten en pleinen en die evolueerde, met de hulp van een snuifje zwarte jazzmuziek, van hip straatamusement naar een podiumkunst. Er waren de minstrel shows, de vaudeville en tenslotte de musicals. Deze shows waren vele jaren lang een exclusief blank gebeuren: blanke artiesten, blank publiek. Pas rond 1920 kregen zwarte tapdansers mondjesmaat een kans in the showbizz.

Op het einde van de eerste wereldoorlog kende de jazzmuziek een hoogtepunt en dat opende nieuwe perspectieven voor de tapdance.
Er vormden zich twee richtingen in het tapdansen: de dansers in de musicalstijl, en de Hoofers die meer belang hechtten aan het ritmische aspect en zichzelf als muzikanten beschouwden. De “swing” deed zijn intrede. In de jaren ’20 tot ’40 bloeide de tapdans als nooit tevoren. Tapdans ontbrak in geen enkele musical of show. De Cotton Club en de Hoofer Club openden hun deuren en bedienden hoofdzakelijk het zwarte publiek. Fred Astaire, Ginger Rogers en Gene Kelly waren de grote vedetten op het witte doek.

Naarmate nieuwe muziekstijlen op de markt kwamen, ontwikkelden zich ook nieuwe tapdansstijlen : de tap-charleston, rhythm tap (veelvuldig gebruik van hielen), improvisatie.
Tijdens de grote bloei van de rock & roll en de jazzdance verdween tapdans voor een aantal decennia naar de achtergrond.

De laatste 20 jaar is tapdans weer “hot” onder invloed van persoonlijkheden als Gregory Hines, de Tapdogs , Savion Glover, Camut band, Peter Kuit en anderen, die erin slaagden nieuwe impulsen aan de tapdance te geven. Ook het succes van de show Riverdance en Michael Flatley hebben ertoe bijgedragen dat tapdans weer in de belangstelling staat.
Het niveau van tapdans is geëvolueerd naar een duizelingwekkend niveau van snelheid en  ritmisch spel. Tegenwoordig wordt er op alle soorten muziek gedanst: jazz, funk, latin, hiphop, rap…